donderdag 4 april 2013

PAY IT FORWARD

Min Bahadur, Robinia en Suman

Voortaan eten wij een keer per maand een broodje hagelslag als diner. Daarmee sparen we per maand 9 euro uit aan boodschappen. Waarom? Robinia, Min Bahadur en Suman kunnen zo naar school.

Als je terugkijkt op Nepal heeft het land ons ontzettend veel gegeven. De bevolking is arm maar altijd vriendelijk, bedelt niet, en is ondanks alles heel gelukkig. Daar heb je als toerist veel profijt van, en laten we eerlijk zijn, wij zijn daar eigenlijk gewoon miljonairs.

Wij vinden het te makkelijk om daar alleen van te profiteren en wilden graag wat terug doen. In het gasthuis hadden we al eerder kennisgemaakt met Dorte, een Deense dame die na haar pensioen graag iets nuttigs met naar tijd wilde doen. Ze is aan de slag gegaan met een van de armste dorpen: Keureni. Met haar aanpak zet ze lokale mensen aan het werk om de omstandigheden voor het hele dorp te verbeteren. Zo zijn de leraren op de scholen getraind en hebben de meeste huizen tegenwoordig een eenvoudig toilet. Pure luxe voor de inwoners.

Dorte's aanpak werkt als een zwaan-kleef-aan. Dit jaar ging de Deense Mikael aan de slag om een aantal jonge tieners te leren stukadoren. Zij worden nu ingezet om de toiletten van de dorpelingen van een laag pleisterwerk te voorzien (de toiletten zijn buiten).

Natuurlijk is het een druppel op de gloeiende plaat. Maar wat wij onszelf bedachten: wat als jij nou net diegene bent die die druppel nodig heeft, en iemand doet dat voor jou?

Suman is de oudste van de drie kids die van ons een 'studiebeurs' krijgt. Hij is 16 jaar en woont met zijn oma, zijn vader en zijn zusje in een huis. Zijn moeder woont in Kuweit; ze is gevlucht vanwege het alcoholisme en huiselijk geweld dat de vader het gezin aandoet. Ook oma lijdt regelmatig onder de dronken uitspattingen van haar zoon. Wonder boven wonder is Suman een goedzak en zeer ijverig. Hij kreeg zijn eerste maandelijkse bijdrage en zat gelijk de volgende ochtend in de schoolbanken.

Robinia is 9 en woont met 10 mensen in een klein huis. Min Bahadur is 12.

Dorte brengt 5 maanden per jaar in het dorp door, verspreid over het hele jaar. De manager van ons gasthuis, Raj, houdt de rest van de tijd een oogje in het zeil. Zo controleren ze bij de leraren of de kinderen keurig op school komen. Zoals je begrijpt ligt hier de verantwoording voor het naar school gaan echt bij de kinderen, de ouders nemen die verantwoording niet.

We hopen over niet al te lange tijd terug te kunnen naar Nepal en onze vakantiedagen te besteden aan een project in het dorp, in plaats van luieren bij het Gardameer. Puur egoisme, want dat geeft ons veel meer voldoening. We denken aan een sportproject, want onze stukadoorskills zijn nou niet je-van-het.  

5 opmerkingen:

  1. Wat geweldig om dit te lezen. Nog beter wat jullie voor deze kinderen doen. Ook al is het een druppel, als de hele wereld dit ZoƩ doen krijg je vanzelf een waterval. Ik kan niet anders dan trots zijn op jullie.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha Wendy en Pim,

    Wat goed zeg, mijn moeder doet iets dergelijks op de Filippijnen. Iedere keer als er eentje is afgestudeerd is de volgende aan de beurt. Echt top van jullie! Wat heerlijk voor de toekomst van dit kind. Groet, Bernhardine

    BeantwoordenVerwijderen
  3. mooi iniatief en het is wat Luuk zegt meerdere druppels maken een waterval.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Goed plan, wij druppelen mee!
    Xxx franique

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wij zijn trots op jullie!
    RETY

    BeantwoordenVerwijderen

Laat hier je reactie achter / leave your message here