zondag 17 maart 2013
DAY 6+7
Na een nacht slaap voelt Pim zich wat beter. Ik heb waarschijnlijk een griepje te pakken. 's Middags gaan we kort hiken, maar 100 m hoger. Op 4300m zitten we. Weer heeft Pim hoofdpijn. Weer eet hij niet. Ik weet dat hij pas opgeeft als hij tussen 6 plankjes de berg afgedragen wordt. Dus Baas W neemt wederom een niet zo populaire beslissing: we gaan naar beneden. Pim is zwaar teleurgesteld en dat duurt een paar uur, totdat hij weer ziek wordt. Hij kan alleen functioneren met medicijnen. Ik ben blij met de beslissing om terug te gaan.
's Nachts slaap ik niet, na de derde dag op rij zonder slaap en met griep wil het lopen bij mij niet zo. Maar we moeten afdalen. Het is maar 3,5 uur voor 600m omlaag maar het voelt als een uitputtingsslag. Onderweg komen we een aantal kindjes tegen die alleen met hun moeder op de berg wonen. Vaders werken vaak in Maleisiƫ of Dubai om wat geld te verdienen. In Nieuw-Zeeland hebben we kleine blokfluitjes en ballonnen gekocht, nog nooit zoveel kinderen zo gelukkig gemaakt. Zelfs 10 minuten verder hoor je de fluitjes nog steeds.
Pim wordt 's nachts weer ziek. Hij ziet zelf ook wel in dat het zo niet langer gaat en hij moet nodig wat medicijnen. In Namche is een apotheek maar dat is 2 dagen lopen vanaf de route die we zijn ingeslagen. We gaan voor de shortcut, duurt 5 uur maar wordt wel een zware tocht. Halverwege komt alles wat in Pims maag zat er weer uit.
Beide zijn we uitgeput en beide hebben we onze eigen manier om toch door te gaan. Bij mij helpt de inner-Julie-Andrews. Ik denk aan saunadagen met flinke flessen wijn met m'n vriendinnen, aan postbodepakjes met nieuwe schoenen, aan de kat van de buren, aan gehaktballen van oma, aan appeltaart van papa en bbq-feestjes in de zomer. Aan terrasjes in de zomer, verse espresso, hard rijden op de motor, en lachen tot je buik pijn doet. Een beetje cheesy, ik weet 't, maar het helpt. Had Julie toch gelijk. We bereiken Namche in een sneeuwstorm en ik heb niks van de wind en de kou gemerkt. Pim valt in een diepe slaap.
Het is jammer dat we door ziekte niet veel van de bergen meekrijgen. Bij helder weer zie je soms wel 7 gigantische bergtoppen, allemaal even indrukwekkend. Maar toch is het ook leuk. We leren nieuwe kaartspelletjes en ik heb onze porter Dawa mijn goretex jas beloofd als we terug zijn in Lukla. Voor mij 35 euro (nepmerk gekocht in Kathmandu), voor hem onbetaalbaar en geen overbodige luxe in de sneeuw en kou. Hij loopt nu in een Nike trainingsjasje en op gympies. Gister hebben we uitgevonden dat hij net een half jaar getrouwd is; we vroegen ons al af met wie hij de hele tijd aan het bellen was. Hij spreekt nauwelijks Engels maar zodra we "Dawa loves Sormilla" zeggen wordt hij knalrood. Leuk tijdverdrijf voor ons, beetje zielig voor Dawa.
Verder zijn we dolgelukkig om terug te zijn in Namche. Ze hebben hier een wc die je kunt doorspoelen! In Dole was de emmer water waarmee je de wc doorspoelt de laatste dag op. Niet grappig als 20 man boven hetzelfde gat poept. En ik heb net ook kunnen douchen, wie mij ooit nog verwend noemt mag ook buiten in de sneeuw in een poephuis met drollen in de hoek z'n haar gaan wassen. Maar het kan me niet schelen, ik ruik lekker naar shampoo en ik weet dat we heelhuids beneden gaan komen en geen heli voor 8000 dollar hoeven te charteren. Pim hoopt dat hij snel weer honger heeft, dat kan volgens mij bijna niet anders want hij is een halve Verhoeven. Die hebben altijd honger toch?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Jeetje heftig verhaal! Jammer, maar wel verstandig om de weg terug te nemen. Hoop wel dat jullie wat hebben kunnen genieten ondanks alle pech.
BeantwoordenVerwijderenBeterschap!!
Liefs Berber
Wat een verhaal/avontuur. Zoo blij dat jullie ook kunnen beslissen om niet over de grens te gaan!! Veel liefs en sterkte, xxx
BeantwoordenVerwijderenFrans & Monique
Heftig hoor, maar waardering hoe jullie ermee omgaan.
BeantwoordenVerwijderenWijs besluit om niet door te willen gaan.
Veel sterkte komende dagen en we denken aan jullie
boosheid, frustratie, schaamte en het vertrouwen in je lichaam is even weg maar uiteindelijk zullen jullie allebei accepteren dat dit de juiste beslissing is geweest. Het doel moet leuk zijn en je moet er van kunnen genieten. Wie weet, jullie zijn nog jong.
BeantwoordenVerwijderenKnap goed op en geniet nog van de verdere reis
Gaat het alweer iets beter met jullie in Nepal?
BeantwoordenVerwijderenJammer dat jullie het einddoel niet hebben bereikt, omstandigheden waren misschien toch iets te moeilijk...
Bovendien, hoogte ziekte heeft niets te maken met conditie maar met natuurlijke aanleg van je lichaam om om te gaan met de verminderde aanwezigheid van zuurstof.
Ach er zijn nog heel veel mooie dingen te zien en te doen in Nepal.
Daal maar snel af en je zult je weer snel beter voelen.
Goede tip om je weer snel beter te voelen: bv Chitwan en het Phewameer
Jeetje mina, wat heb ik heerlijk gelachen over deze ellendige tocht. Wat een belevenissen! Je kunt er vast een mooi boek over schrijven. Groetjes xxx Hanny
BeantwoordenVerwijderenOh Oh Pim. Ik kan me nog goed een paar opmerkingen herinneren over deze trip tijdens een lunch in Amstelveen. Baas W heeft gewonnen :D helaas maar waar.. maar Pim ik zou dr geen gelijk geven hoor, want dat krijg je dan nog even te horen! Maar toppers zijn jullie allebei hoor! Hoogteziekte is echt bizar zwaar.. (is mijn ervaring) deze ervaring opslaan in de dagboekjes en op naar het volgende hoogtepunt! Take care!
BeantwoordenVerwijderengrt Dennis